Τα αλογάκια της Ήρας

Του Θέμη Ραγιά 

   Σάββατο μεσημέρι φορώντας την γκρίζα στολή εξόδου των Αναβρύτων περίμενα τον πατέρα μου να με πάρει για Σαββατοκύριακο στο σπίτι, τότε η σχολική βδομάδα ήταν εξαήμερος όπως και η εργάσιμος, τον περίμενα με ανυπομονησία, προεξοφλώντας τις διασκεδάσεις που με περίμεναν, τουλάχιστον δύο φιλμ στον κινηματογράφο, τηλεόραση δεν υπήρχε, άφθονα περιοδικά, Μικρός Ήρωας, Κλασσικά Εικονογραφημένα, Μίκη Μάους και αστυνομικά και εφημερίδες, διάβασμα με το ραδιόφωνο να παίζει μουσική, και βέβαια μια στάση στον Ιππικό Όμιλο στον Παράδεισο, το μεγάλο μου κόλλημα. Οι μεγαλύτεροι μαθητές του γυμνασίου οι βαθμοφόροι είχαν το προνόμιο να κάνουν ιππασία, ερχόταν τα απογεύματα καβάλα στα άλογα, πανέμορφοι, από τον όμιλο ως το σχολείο μας, διασχίζοντας το Μαρούσι και το κτήμα Συγγρού, έφταναν έφιπποι εκεί που εμείς παίζαμε ένα βάρβαρο ομαδικό παιχνίδι το λέγαμε «Γερμανικό», ή κάναμε κηπουρική με φόρμα αγγαρείας, τσουγκράνες και καροτσάκια, ενασχολήσεις που φυσικά δεν διέπρεπα, ειδικά στην κηπουρική, αδιάφοροι ακόμα και όταν μας χάζευαν, σαν να επόπτευαν δούλους σε βαμβακοφυτείες (τότε μόλις είχα διαβάσει την «Καλύβα του Μπάρμπα-Θωμά»). Πόσο ήθελα να τους μοιάσω! Πόσο ήθελα να ήμουν μαζί τους!

    

   Δίπλα σχεδόν στον Όμιλο ήταν το εργαστήριο-έκθεση και σπίτι, αυτό το κατάλαβα τώρα, της Ήρας, η κάτοψη ήταν μονόχωρη σαν τα σπίτια στις Κυκλάδες, και δίπλα μια αποθήκη που στέγνωναν τα κεραμικά, τα ράφια του εκθετηρίου ήταν γεμάτα κεραμικά ζωάκια και ο υπέροχος κήπος του ήταν γεμάτος γατάκια. Τι ωραία γατάκια έπλαθε η Ήρα! Δεν υπήρχε βιτρίνα στην πρόσοψη, ούτε ταμπέλα, τίποτα δεν σε προετοίμαζε για όλα αυτά, ίσως κανένα κεραμικό εντοιχισμένο και πάλι δεν είμαι σίγουρος. Πως την γνώρισε ο πατέρας μου απορώ, τότε ο Παράδεισος ήταν γεμάτος με μικρά ξενοδοχεία για ραντεβού… Ήταν κομψή, πάντα καλοντυμένη, τότε όλοι ήταν καλοντυμένοι, οι γυναίκες από το πρωί με μεταξωτά και οι άντρες με κουστούμια, μόνο εγώ ήμουν χάλια με την γκρίζα στολή, με το κοντό παντελόνι, τα γόνατα γεμάτα χιονίστρες, αλειμμένα με βαζελίνη, και τα μαλλιά μου κακά κουρεμένα από τον κουρέα της Σχολής σαν ορφανό, ήμουν και ορφανός. Η Ήρα είχε πάντα φρέσκο κέικ και καλή διάθεση που την σκόρπιζε γύρω της, έτσι ξεκίναγε η έξοδος μου, με ένα κομμάτι κέικ κι ένα κομμάτι πηλό που τον έπλαθα κάνοντας τερατουργήματα και που τα έπαιρνα ψημένα όποτε την ξανά έβλεπα. 

   Πολλές φορές ήμουν τιμωρημένος με στέρηση εξόδου, ή κατέβαινα με το λεωφορείο της σχολής έως το Σύνταγμα, εκεί χάζευα τις βιτρίνες των καμπαρέ, στην Όθωνος, Φιλελλήνων, Νίκης, αλλά αυτή είναι μια άλλη ιστορία, με ένα πίνακα του Περικλή Πανταζή, μη το ξεχάσω ο κύριος Βρεττός που μας έκανε εικαστικά στο σχολείο δεν την εκτιμούσε καθόλου την Ήρα, χάλια ζωγράφος, δεν ξέρει τροχό μου έλεγε! Στο εργαστήριο της πήγα κάμποσες φορές τα τρία χρόνια που ήμουν εσωτερικός στην Σχολή Αναβρύτων, πάντα Σάββατο απόγευμα, την Κυριακή γυρίζαμε πάντα καθυστερημένοι. Τον πράσινο κήπο της, αυτόν θυμάμαι πάνω από όλα, ήταν ζούγκλα, είχα βλέπεις και το καημό μου, στο δικό μου δεν φύτρωνε τίποτα, ας αγόραζα σχεδόν κάθε εβδομάδα καινούργια φυντάνια, ακόμα και ο πατέρας μου με είχε βοηθήσει (που βρήκαμε τσάπα;) χωρίς αποτέλεσμα. Δεν έμεινε κανένα από τα κεραμικά μου, ούτε από τα κεραμικά της Ήρας που αγόραζε ο πατέρας, μετά από σαράντα χρόνια, βρήκα δύο δικά της πιάτα στο Μοναστηράκι, απορώ πως τα αναγνώρισα, ήταν ανυπόγραφα, τα αγόρασα, ήταν κακή αρχή, σήμερα έχω μια μεγάλη συλλογή. 

   Έργα της έχω δανείσει σε διάφορες ομαδικές εκθέσεις: «The Non-Existent Hand», 2011 με επιμέλεια Κώστα Σαχπάζη (Remap 3, στο Hotel Galini, Αθήνα), 'Hell As Pavilion' 2013 στο Palais De Tokyo, Paris, με επιμέλεια Νάντιας Αργυροπούλου, «In Praise of Chance and Failure» 2013 με επιμέλεια Maurizio Cattelan και Massimiliano Gioni στην Family Business gallery, Chelsea, Νέα Υόρκη, έδειξαν φωτογραφίες από έργα της, μια από αυτές ήταν και η πρόσκληση της έκθεσης και “At Table and in Bed” 2013 στην Andreas Melas & Helena Papadopoulos Gallery, Αθήνα.

   Η Ήρα δούλεψε με τα υλικά και τον τρόπο που δούλευαν όλοι οι Μαρουσιώτες (Σιφναίοι) αγγειοπλάστες, αλλά δεν ήταν μια παραδοσιακή κεραμίστρια, ήταν-είναι μια μεγάλη εικαστική καλλιτέχνης, ακόμα και τα χρηστικά της κεραμικά της είναι τέχνη. Το Μπλε Άλογο της έχει την δύναμη της κεραμικής του Lucio Fontana.

 

Υ.Γ. Δεν πήγα ποτέ έφιππος στο σχολείο μου, κάτι που τότε ήθελα τόσο πολύ!

Το παραπάνω κείμενο γράφτηκε για τον κατάλογο της έκθεσης Pott_Pott

Στη πρώτη φωτογραφία η Ήρα Τριανταφυλλίδη στο κήπο του εργαστηρίου της, και στη δεύτερη το μπλε αλογάκι της, απ’ τη συλλογή του Θέμη Ραγιά.