Του Δημήτρη Γκιούλου*
Κάποτε, μέσα από τις σελίδες ενός μισοτελειωμένου graphic novel κάποιου απρόσεκτου κομίστα ξεπήδησε ένα πλάσμα που όμοιό του δεν είχε υπάρξει και δύσκολα θα υπήρχε και στο μέλλον (αν και δεν είναι σωστό να προβλέπουμε το μέλλον). Αυτό το υπέροχο πλάσμα, ορφανό από ιστορία, βάλθηκε «οπλισμένο» με ένα χαμόγελο τόσο δυνατό και μια ζεστασιά που συγκρίνεται μόνο με αυτή του ήλιου κάποιο ανοιξιάτικο μεσημέρι, να εξαφανίσει το γκρι από τον κόσμο.
Κάποιοι την είδαν να πίνει καφέ με τον Μικρό Πρίγκιπα και να θεραπεύει το λουλούδι του που έπασχε από κατάθλιψη, αλλοι ορκίζονται πως την είδαν να περπατάει σε κάποιον πεζόδρομο και δίπλα της να ανθίζουν λουλούδια, ενώ ακουγόταν η πιο όμορφη μουσική.
Το γκρι όμως ήταν επίμονο, και κάθε μέρα σε συνεργασία με τη μονοτονία και όλους τους πιστούς τους ακόλουθους προσπαθούσαν να κερδίσουν τη μάχη στη ζυγαριά της καθημερινότητας. Γι’αυτό και η ηρωίδα μας είχε ισχυρούς συμμάχους σε αυτή την άνιση μάχη. Τον πιστό της αλιγάτορα (κάποιοι έλεγαν πως είναι κροκόδειλος) και την έκτη αίσθησή της η οποία πάντα την ειδοποιούσε όταν υπήρχε κάποιος που βρισκόταν σε ανάγκη. Έτσι η ηρωίδα μας ήταν πάντα εκεί για να βοηθήσει τους αδύναμους.
Εγώ; Α ναι, εγώ. Θα σας πω τη δικιά μου σύντομη συνάντηση μαζί της. Ήμουν κι εγώ μάρτυρας σε μία από τις πολλές φορές που βοήθησε κάποιον. Εκείνη τη μέρα τραγουδώντας και χορεύοντας έδιωξε τα δάκρυα από τα μάτια μιας παρέας παιδιών, και μετά, όταν δεν ήταν πλέον απαραίτητη, καβάλησε το ιστιοπλοικό της και πλέοντας παράλληλα με το ουράνιο τόξο εξαφανίστηκε από τα μάτια μου.
Έχω να τη δω από τότε. Λίγο καιρό μετά χάθηκε Άλλοι λένε πως επέστρεψε στο μισοτελειωμένο comic της με σκοπό να το τελειώσει, ενώ λίγοι απαισιόδοξοι λένε ότι κέρδισε το σκοτάδι.
Εγώ όμως είμαι σίγουρος ότι βρίσκεται στον πλανήτη του Μικρού Πρίγκιπα, καλεσμένη του λουλουδιού που χρειαζόταν ξανά τη παρέα της. Όποτε έχω την ανάγκη της κοιτάζω ψηλά και ξέρω ότι με βλέπει. Και από τότε παίρνω τους δρόμους και πολεμάω κι εγώ το γκρι με την ελπίδα να τη ξαναδώ. Αλλά όχι μόνο γι’αυτό, ξέρω πως αυτό θα ήθελε από εμάς, και ξέρω πως όταν επιστρέψει θα χαρεί να βρει ένα καλύτερο μέρος από αυτό που άφησε. Γιατί θα επιστρέψει, δε μπορεί, οι υπερήρωες πάντα επιστρέφουν εκεί που τους χρειάζονται, μιας και μπορεί με ένα χαμόγελό της ν’αλλάξει τον κόσμο, και επιτέλους να κερδίσουμε!
*Από τη 2η λογοτεχνική συνάντηση, στα όρια του μαζί. Άμφισσα, 21 Οκτωβρίου 2012.
Κάποτε, μέσα από τις σελίδες ενός μισοτελειωμένου graphic novel κάποιου απρόσεκτου κομίστα ξεπήδησε ένα πλάσμα που όμοιό του δεν είχε υπάρξει και δύσκολα θα υπήρχε και στο μέλλον (αν και δεν είναι σωστό να προβλέπουμε το μέλλον). Αυτό το υπέροχο πλάσμα, ορφανό από ιστορία, βάλθηκε «οπλισμένο» με ένα χαμόγελο τόσο δυνατό και μια ζεστασιά που συγκρίνεται μόνο με αυτή του ήλιου κάποιο ανοιξιάτικο μεσημέρι, να εξαφανίσει το γκρι από τον κόσμο.
Κάποιοι την είδαν να πίνει καφέ με τον Μικρό Πρίγκιπα και να θεραπεύει το λουλούδι του που έπασχε από κατάθλιψη, αλλοι ορκίζονται πως την είδαν να περπατάει σε κάποιον πεζόδρομο και δίπλα της να ανθίζουν λουλούδια, ενώ ακουγόταν η πιο όμορφη μουσική.
Το γκρι όμως ήταν επίμονο, και κάθε μέρα σε συνεργασία με τη μονοτονία και όλους τους πιστούς τους ακόλουθους προσπαθούσαν να κερδίσουν τη μάχη στη ζυγαριά της καθημερινότητας. Γι’αυτό και η ηρωίδα μας είχε ισχυρούς συμμάχους σε αυτή την άνιση μάχη. Τον πιστό της αλιγάτορα (κάποιοι έλεγαν πως είναι κροκόδειλος) και την έκτη αίσθησή της η οποία πάντα την ειδοποιούσε όταν υπήρχε κάποιος που βρισκόταν σε ανάγκη. Έτσι η ηρωίδα μας ήταν πάντα εκεί για να βοηθήσει τους αδύναμους.
Εγώ; Α ναι, εγώ. Θα σας πω τη δικιά μου σύντομη συνάντηση μαζί της. Ήμουν κι εγώ μάρτυρας σε μία από τις πολλές φορές που βοήθησε κάποιον. Εκείνη τη μέρα τραγουδώντας και χορεύοντας έδιωξε τα δάκρυα από τα μάτια μιας παρέας παιδιών, και μετά, όταν δεν ήταν πλέον απαραίτητη, καβάλησε το ιστιοπλοικό της και πλέοντας παράλληλα με το ουράνιο τόξο εξαφανίστηκε από τα μάτια μου.
Έχω να τη δω από τότε. Λίγο καιρό μετά χάθηκε Άλλοι λένε πως επέστρεψε στο μισοτελειωμένο comic της με σκοπό να το τελειώσει, ενώ λίγοι απαισιόδοξοι λένε ότι κέρδισε το σκοτάδι.
Εγώ όμως είμαι σίγουρος ότι βρίσκεται στον πλανήτη του Μικρού Πρίγκιπα, καλεσμένη του λουλουδιού που χρειαζόταν ξανά τη παρέα της. Όποτε έχω την ανάγκη της κοιτάζω ψηλά και ξέρω ότι με βλέπει. Και από τότε παίρνω τους δρόμους και πολεμάω κι εγώ το γκρι με την ελπίδα να τη ξαναδώ. Αλλά όχι μόνο γι’αυτό, ξέρω πως αυτό θα ήθελε από εμάς, και ξέρω πως όταν επιστρέψει θα χαρεί να βρει ένα καλύτερο μέρος από αυτό που άφησε. Γιατί θα επιστρέψει, δε μπορεί, οι υπερήρωες πάντα επιστρέφουν εκεί που τους χρειάζονται, μιας και μπορεί με ένα χαμόγελό της ν’αλλάξει τον κόσμο, και επιτέλους να κερδίσουμε!
*Από τη 2η λογοτεχνική συνάντηση, στα όρια του μαζί. Άμφισσα, 21 Οκτωβρίου 2012.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου