Η ίδια τοξικότητα

Της Δήμητρας Ιωάννου

Σου χορηγώ λύπη, την φονικότερη σύριγγα. Πρόκειται για φόνο; Πρόκειται για την ιστορία σου; Όμως δεν έχεις χαρακτήρα για να την υπηρετήσεις· κι εγώ μιλάω σαν εγκαταλελειμμένη γη. Τι αισθάνεσαι τώρα, λέω;

 Alice Notley, The Black Trailor.

Αισθάνομαι;  Αισθάνομαι ό,τι αισθάνονται;  Αισθάνομαι αυτό που αποδίδουν στη μοίρα σαν πέρασμα, σαν ταχύτητα;  Αισθάνομαι το πέρασμα και την ταχύτητα σαν ιστορία;  Αισθάνομαι την ιστορία δική μου;  Αισθάνομαι όπως οι χωρικές όταν έτριβαν ερεθίζοντας τα μεσαιωνικά τους μάγουλα με Άτροπο Μπελαντόνα;  Αισθάνομαι τα ΌπλαΚαιΠανοπλίες;  Αισθάνομαι την ΟλοκληρωτικήΜουΑφοσίωση; 

Από λύπη οδηγήθηκα στον καπιταλισμό κοντά στις Βερσαλλίες; 

< όταν δεν έχεις χαρακτήρα, μπορείς μόνο να υποθέτεις > 

Υποθέτω ότι οι Βερσαλλίες είναι ένα υπερβατικό σχήμα

κι ότι η λύπη δεν έχει τίποτα δικό της. 

< αναγνωρίζω αυτό που μας δηλητηριάζει >

< μετράω τις δόσεις >

Υποθέτω πως αν οι αναγεννησιακές σταγόνες μπελαντόνας δεν έκαναν τις κόρες να διαστέλλονται και τις γυναίκες να τυφλώνονται, αν οι (μεγαλο)αστές δεν λεύκαιναν το δέρμα τους με βικτωριανό αρσενικό, βικτωριανή κιμωλία και ξύδι, τότε η Κόρη του Rappaccini δεν θα δηλητηριαζόταν από τον πατέρα της στο όνομα της επιστήμης και η Αλίκη στο Κρεβάτι δεν θα ζητούσε από τον πατέρα της την άδεια να αυτοκτονήσει. 

Ο χρονικός σύνδεσμος «μας» δεν σημαίνει «αλήθεια;», γιατί υπάρχει πάντα μια δόση αλήθειας σε αυτό που προξενεί φθορά στον οργανισμό.  Συνήθως δρα ως άρνηση κυριεύοντας < λίγο λίγο μέσα στον κήπο της μέχρι να γίνει το πιο θανατηφόρο αφηγηματικό δηλητήριο η ίδια, από βρέφος > την Κόρη του Rappaccini.  O δηλητηριασμένος χαρακτήρας Βεατρίκη υπέκυψε, ενώ η σύριγγα της Αλίκης ίσως περιείχε τον «κύκλο Δυσθυμία Αντίδραση Ύπνος Συμφιλίωση», ίσως περιείχε την (αυτο)πεποίθηση της ανικανότητας.

< ποιό δηλητήριο να διαλέξω σήμερα; >  

< ποιά είναι η συμφωνία; >

Αν μέρα με τη μέρα καταναλώνω το Μηδέν Οικειοποιημένο, αυτό το εκτυφλωτικό δηλητήριο, τότε η συμφωνία δεν είναι παρά ένα συμβόλαιο μελλοντικής εκπλήρωσης χωρίς αντίκρισμα, αυτή η πλασματική συμφωνία, η συμφωνία της Γαλήνης Μακριά Από Τον Κόσμο, το δηλητήριο που προετοιμάζω η ίδια. 

< θέλω να έχω περισσότερο από οτιδήποτε άλλο στον κόσμο κάτι >

< θέλω να έχω περισσότερο από οτιδήποτε άλλο στον κόσμο εσένα >

Υποθέτω πως αν οι χωρικές και οι αστές δεν έδιναν τον χαρακτήρα τους, η ιστορία δεν θα γιγαντωνόταν.  Υποθέτω πως αν καταλάμβαναν την ιστορία, θα μίλαγαν για όλα όσα συσσώρευσαν από οργή ή λύπη.  Υποθέτω πως αν οι ποιήτριες έφτιαχναν δηλητήρια, θα κατέρρεαν οι πλούσιες αφηγήσεις.  Υποθέτω πως αν οι χωρικές, οι αστές, και οι ποιήτριες μαγεύονταν θα ήταν για να πάρουν ό,τι τους λείπει. 

αν δεν έχεις

αν η γυναίκα με το κοράκι σε άβυσσο

αν η άβυσσος με τη γαλαζομώβ γραμμή στα ούλα

αν οι συγκυρίες

αν το αντιδοτάριο

αν το ρουμπίνι της Αδριατικής

αν άφωνος

Τι αφηγήθηκαν;  Αφηγούνται ό,τι αφηγήθηκαν;  Αφηγούνται την Marie de Brinvilliers πριν την Υπόθεση των Δηλητηρίων [L’ Affaire des Poisons] να φαρμακώνει όσα άτομα την εμπόδιζαν να εισπράξει την κληρονομιά της;  Αφηγούνται το σκέτο δηλητήριο;  Αφηγούνται το κέρδος στον δηλητηριασμό;

Υποθέτω πως αν η Madame De Sévigné φαντάστηκε το χιούμορ των κατοίκων του Παρισιού να δηλητηριάζεται, αφού η Marie de Brinvilliers κάηκε στην πυρά κι εξανεμίστηκαν οι δηλητηριώδεις στάχτες της, ήταν γιατί το δηλητηριώδες χιούμορ έχει αίμα.

< οι στάχτες στην ατμόσφαιρα δημεύτηκαν >

Από δηλητηριασμό επέστρεψα στη νεογέννητη νεοφιλεύθερη αγορά ανάμεσα στα ερείπια; 

< όταν δεν έχεις χαρακτήρα, μπορείς μόνο να υποθέτεις >

Υποθέτω πως τα ερείπια είναι φαταλισμός χωρίς απόκριση, βίαιος και ελεγχόμενος. 

Υποθέτω πως η ιστορία επαναλαμβάνεται, πως το σκέτο δηλητήριο δεν έχει αντίδοτο, πως η λύπη είναι ένα λογοπαίγνιο που αρχίζει με το Δηλητήριο των Ομοίων και τελειώνει με το Δηλητήριο των Πραγμάτων, πως πραγματικοί μυθοπλάστες είναι όσοι κατέχουν τόσο το δηλητήριο όσο και το αντίδοτο, πως η άρνηση είναι ανοσία και η ανοσία της άρνησης εξιστορείται δηλητήριο-δηλητήριο· το Οπτιμιστικό Δηλητήριο, το Δηλητήριο Της Νέας Διαχείρισης, το Προαπαιτούμενο Δηλητήριο, το Δηλητήριο Μετά Την Άνεση, το Δηλητήριο Που Χωράει Οπουδήποτε.

Έχω βεβιασμένο χαμόγελο, συμπληρωματικά σπλάχνα, πνιχτές αντιδράσεις.  Κάνω εμετό.  Είναι ανεξίτηλος και τόσο γυαλιστερός.  Απλώνεται μέχρι τις λεωφόρους και καλύπτει τα κέντρα κειμένων, τα κέντρα κέντρα, τα κέντρα που δεν έμοιαζαν με κέντρα αλλά ήταν, τα κέντρα μαζί με τα γλωσσάρια τους, αυτό το τρόπαιο, αυτή τη χρηματοδότηση. 

< δεν φαντάστηκα ποτέ ότι θα δηλητηρίαζα >

Αν η συμφωνία δεν ήταν συμφωνία και γεννούσε άλλα παραδείγματα, αν τα παραδείγματα δεν μιμούνταν το δηλητήριο μέσα τους για να επιβιώσουν αλλά απέβαλλαν από τις πρωτεΐνες, τα σάκχαρα, τα λιπίδια, τα νουκλεϊκά οξέα και τα άλλα βιομόρια και βιοϊόντα αυτό που δεν τους αντιστοιχεί, αυτό για το οποίο δεν ήρθαν στον κόσμο, αυτό που κάνει την ιστορία βαρετή, αυτό που είναι γνωστό ως το Δηλητήριο Της Καλής Ελπίδας ή το Δηλητήριο Του Κενού Ανάμεσα, το ρυθμιστικό σώμα δεν θα αναπαραγόταν. 

«Μετράω τις δόσεις» σημαίνει ακόμα, «είμαι τόσο ιστορική όσο η μητέρα μου, η Εκάτη».

Υποθέτω πως η Suzan Sontag δεν φωτογραφιζόταν κατά της διάρκεια της χημειοθεραπείας της.  Υποθέτω πως αν η Anne Boyer κατά της διάρκεια της χημειοθεραπείας της φωτογραφιζόταν και δημοσίευσε το 2014 στα κοινωνικά μέσα δικτύωσης (αυτο)πορτρέτα της με το σωληνάκι που της χορηγούσε ενδοφλέβια Adriamycin, χωρίς μαλλιά ή τους ψεύτικους μαστούς πριν την αφαίρεση σημειώνοντας, «Τέχνη στην αίθουσα εξέτασης αυτοπορτρέτο με οθόνη», «Νεκρή φύση με τηλέφωνο και χαρτομάντηλα προσώπου», «Το ατελείωτο τοπίο / η αίθουσα αναμονής», ήταν για να δώσει δημόσιο χώρο στο δηλητηριασμένο σώμα της.

Υποθέτω πως η Αλίκη στο Κρεβάτι ήταν η κόρη της Suzan Sontag.  Υποθέτω πως αν η Αλίκη ήθελε ν’ αφήσει το κρεβάτι της, θα κατανάλωνε λιγότερο από ένα φύλλο μπελαντόνας για να πετάξει όπως οι ψυχοτροπικές μάγισσες του Μεσαίωνα, ως < ασέβεια >, και < ναι >, και < θέλω να έχω περισσότερο από οτιδήποτε άλλο στον κόσμο εμένα >.

Αν έχω γη όσο έχω πόλη και αέρα, αν ο χαρακτήρας μου γράφεται δημόσια, αν είμαι στις ρίζες μου όπως η φαρμακολογία είναι σ’ εμένα, αν η πόλη έχει τροφή και γλώσσα, αν έχω κάτι από εσένα, τότε υποθέτω πως είναι η σειρά σου να με γνωρίσεις.

Φωτογραφία: Ζωή Σκλέπα, «Missing in plastic protection. Now you call me by my name», (λεπτομέρεια), 2019.